روزنامه گاردین استاد محمد رضا شجریان را تجسم زیبایی بی انتهای موسیقی ایرانی می داند.
هنر آواز او راه خود را به قلب های ایرانیان در داخل و خارج از کشور باز کرد و در دل هایشان برای ابد ماندگار شد.
حتی شهرت بین المللی او به عنوان محبوب ترین هنرمند موسیقی کلاسیک ایرانی مانع از آن نشد که در تواضع و فروتنی همیشگی استاد شجریان هیچ خللی وارد شود.
فوت وی در ۸۰ سالگی پایانی بر عمر درخشانش به شمار می رفت.
در صدای شجریان بود که پیوند کیمیایی شعر عرفانی فارسی با موسیقی سنتی ایرانی به حد اعلای خود رسید. صدای سرشار از احساس شجریان هر کسی را به دنیای زیبایی و هارمونی می برد. تفسیر و شنیدن اشعار کلاسیک از زبان شجریان شور و اشتیاق ایرانیان نسبت به میراث غنایی کلاسیک خود را احیا کرد.
شجریان ضمن پایبندی به هنجارها و مقیاس های موسیقی ایرانی و همچنین قواعد شعری، ردیف و قافیه، با ورود عناصر تازه به موسیقی ایرانی، راه های جدیدی را پیش روی مخاطبان گشود. او اگرچه در اصل تکنوازی می کرد اما در کنار همکاری با گروه های متعدد فعال در زمینه موسیقی، دست به ابداع ساز های زهی جدیدی نیز زد که به کنسرت های وی راه یافتند.
برای ایرانیان داخل کشور، ترانه های شجریان به منزله ابزار ارتقاء جایگاه هویت ایرانی نزد جهانیان بود و در شرایط سخت به دلهایشان امید می بخشید. بسیاری از ایرانیان با صدای شجریان خاطره دارند. به سختی می توان یک نفر ایرانی را پیدا کرد که گوش دادن به ربنای استاد شجریان هنگام افطار را سمبل و نماد ماه مبارک رمضان نداند.
در صدای شجریان یک نوع صلابت خاصی نهفته است، گویی حماسه های ملی ایران باستان را در بر می گیرد. او آخرین بازمانده از دوران طلایی فرهنگ فارسی به شمار می رود.
شجریان در ترانه های خود از شرایط زندگی مردم در ایران سخن می گفت. شجریان در کار هایش از مردم الهام می گرفت. شجریان یک بار در مصاحبه ای اعلام کرد که در کنسرت هایش به آرزو های مردم می اندیشد. به اعتقاد او انسانیت باید بر جهان حکومت کند. آرمان و هدف هنر چیزی جز تبلور انسانیت نیست.
بی بی سی از شجریان با عنوان استاد و خواننده افسانه ای ایران با سابقه بیش از ۵۰ سال کار حرفه ای نام می برد.
شجریان یکی از موسیقیدانانی بود که از دوران جوانی با انقلاب در موسیقی کلاسیک ایرانی کاری کرد تا این سبک موسیقی همگام با شرایط اجتماعی جامعه به جلو پیش برود.
اشعار و ترانه های او ماهیتی بین المللی داشت و فارغ از هر نوع نژاد، دین و ملیت خاصی همه مردم دنیا را مخاطب قرار می داد. او یک سیاستمدار جناحی نبود، اما از آزادی بشر سخن به زبان می آورد.
سی ان ان از قول یک موسیقیدان ایرانی – آمریکایی، درگذشت استاد شجریان را به منزله پرواز این بلبل خوش الحان از یک درخت به درخت دیگر می داند.
جایگاه بالای شجریان در تاریخ ایران اقتضا می کرد تا او در کنار حماسه سرای پر آوازه قرن چهارم هجری قمری، به خاک سپرده شود.
او که فعالیت موسیقیایی خود را از ۱۹ سالگی با اجرا در رادیو خراسان آغاز کرده بود، بعد ها به چهره ای برجسته در موسیقی کلاسیک ایرانی تبدیل شد.
شجریان بر روی موسیقی محلی، کلاسیک و سنتی تمرکز کرد و در پی فارغ التحصیلی از دانشگاه، خود را وقف یادگیری سبک های مختلف موسیقی ایرانی و نحوه نواختن ساز های کلاسیک ایرانی نمود.
شجریان در سال ۲۰۱۹، به پاس قدردانی از سهم همیشگی خود در شکل گیری میراث موسیقیایی بشریت، جایزه «حامی» را از بنیاد توسعه بین المللی «آقا خان» دریافت کرد.
در توییتی که از سوی کنسولگری فرانسه در تهران منتشر شد، چنین می خوانیم: «محمد رضا شجریان آخرین نغمه خود را برای ما سر داد و از این دنیا برفت. حسرت دوباره شنیدن آواز این استاد موسیقی سنتی ایرانی برای همیشه بر دل ما ماند.»
