پیش از بازی پرسپولیس ایران و کاشیمای ژاپن وب‌سایت AFC از رکورد جدید تماشاچیان این بازی در ایران نوشت.
روز بازی تمام بلیت‌های بازی -۷۸۱۱۶ بلیت- فروخته شده بود و ایران یک‌پارچه در انتظار فینال بود. رکورد قبلی به بازی الهلال و وسترن سیدنی وندررز استرالیا در سال ۲۰۱۴ متعلق بود که ۶۳۷۶۳ نفر در آن بازی را از نزدیک تماشا کردند.
در وب‌سایت فیفا همچنین آمده که این دومین سال پیاپی است که تماشاچیان آسیایی برای دیدن بازی رکورد می‌زنند؛ سال قبل هم برای بازی اوراوا رد دیاموندز و الهلال تماشاچیان دو بازی رفت و برگشت غوغا کرده بودند. فیفا این حضور و تعامل را در راستای پاسخ به ماموریت و چشم‌اندازی می‌داند که برای خود در آسیا در نظر گرفته است و می‌خواهد اطمینان حاصل کند که رقابت‌هایش محل مناسبی برای درخشش استعدادهای ورزشی و هیجان‌زده‌کردن تماشاچیان است.
جمعیت به دیدن بازی رفتند و متاسفانه پرسپولیس نتیجه را واگذار کرد اما این آمار در تاریخ فیفا می‌ماند و باز هم فرصت برای نتیجه‌های بهتر باقی است.
واقعیت این است که ورزشگاه‌های فوتبال، با وجود تمام امکانات دیدن و لذت‌بردن از بازی در خانه یا محل کار، روز‌به‌روز رونق بیش‌تری پیدا می‌کنند و از این منظر با سالن‌های سینما که مخاطبانش کم شده است متفاوتند. تجربه‌ی حضور در کنار جمعیتی که یک‌پارچه تیم را تشویق می‌کنند لذت منحصر‌به‌فردی می‌دهد که انگار هیچ صفحه‌ی تلویزیونی خلق نمی‌کند. البته جذابیت و حساسیت بازی هم در کشاندن تماشاچیان به ورزشگاه‌ها نقش دارد اما نباید از آن حس با هم بودن و با هم تجربه‌کردن اتفاق‌های مهم غافل شویم؛ چیزی که شاید صفحه‌ی تلویزیون لمسش را کم‌رنگ می‌کند و این همان چیزی است که فیفا را امیدوار می‌کند. آن‌ها هیچ‌وقت تماشاچیان‌شان را از دست نمی‌دهند.
