خیلی از ما مدت زیادی‌ست در خانه‌هایمان مانده‌ایم و از بسیاری از فعالیت‌های پیشین‌مان دست کشیده‌ایم. مدت‌هاست سفر نرفته‌ایم، دلمان برای سبزه و آب روان تنگ شده است. در عین‌حال دورنمای آینده نیز برایمان مبهم است و گذر از این روزها تحمل زیادی می‌طلبد. اما به یقین روزی می‌رسد که از این بحران بیرون می‌آییم؛ هرچند به آهستگی. نقطه‌ی ابهام این است که بیرون از آمدن از بحران، چگونه صورت می‌گیرد؟ آیا ما به زندگی‌های پیشین‌مان بازمی‌گردیم یا اینکه دوران کرونا را به عنوان فرصتی برای تغییر و ساخت سبک‌زندگی بهتر درنظر می‌گیریم؟
واقعیت این است که این اجبار به تغییر ناشی از ظهور کرونا، پس از گذشت ماه‌ها به رفتار ماندگاری در ما تبدیل شده است و قرار است تا ماه‌های دیگر نیز بماند.
کرونا از ما انسان‌های صبورتری ساخته است. اجبار به ماندن در خانه و همچنین فرایند شست‌و‌شوی طولانی و بادقت خریدهایمان از ما انسان‌های صبوری ساخته است.
ما به یکدیگر بیشتر اهمیت می‌دهیم؛ در این مدت خیلی از ما در جاهای مختلف دنیا سعی کرده‌ایم با وجود تمام محدودیت‌ها به همسایه‌ها، دوستان و خانواده‌مان برای خریدها و موارد دیگر کمک کنیم.
مستقل‌تر شده‌ایم و بسیاری از خوراکی‌هایی را که پیش از این می‌خریده‌ایم، خودمان درست می‌کنیم. هیچ‌وقت گمان نمی‌کردیم روزی برسد که نان‌های مختلف بپزیم و به دنبال دستور پخت شیرینی‌ها و غذاهای سخت رستورانی باشیم.
بعضی از ما در خانه و از راه دور کار می‌کنیم و مجبور شده‌ایم با وضعیت خانه کنار بیاییم، برای تمرکزمان فکری بکنیم و آستین بالا بزنیم تا از کارهای شرکت عقب نیفتیم.
دوستان‌مان را نمی‌بینیم، ولی زیاد یادشان می‌کنیم و دل‌تنگی از ویژگی‌های پررنگ این روزهاست. در عین‌حال کسانی را که بالاجبار می‌دیده‌ایم نیز در این مدت نمی‌بینیم و این مزیت خوبی‌ست.
به خودمان بیشتر توجه می‌کنیم، شاید چون وقت اضافی داریم یا اینکه می‌خواهیم برای بعد از این دوران، سرحال، قبراق و پرانرژی باشیم. ورزش می‌کنیم، پوست‌مان برایمان اهمیت پیدا کرده است و به تغذیه‌مان اهمیت می‌دهیم. البته ممکن است بعضی‌ها هم به خاطر خوراکی‌های شیرینی که در این مدت درست می‌کنند، اضافه وزن پیدا کنند.
در این میان شیوه‌ی خرید و سبد خریدمان تغییر بزرگی داشته است. تلاش‌مان این است که تا جای ممکن آنلاین خرید کنیم و چیزهایی را آنلاین می‌خریم که پیش از این خوابش را هم نمی‌دیدیم؛ میوه را حتما باید با دست لمس و سوا می‌کردیم و بررسی تازگی گوشت و مرغ هم فقط در مغازه و فروشگاه ممکن بود. اما حالا تمام اینها را از روی صفحه گوشی یا لپ‌تاپ انتخاب می‌کنیم. مواد شوینده و آرد در کشور ما سهم بزرگی را در سبد خریدمان به خود اختصاص داده‌اند.
برای گذراندن روزهای قرنطینه یا وقت اضافی‌مان، به کتاب‌های آنلاین و پادکست روی آورده‌ایم. به سراغ ویدیوهای آموزشی زبان و موسیقی و… می‌رویم. در کلاس‌های آنلاین مختلف ثبت‌نام می‌کنیم که خیلی از آنها ادامه‌ی کلاس‌های فیزیکی‌مان هستند که حالا شکل برگزاری‌شان عوض شده است.
مانند گذشته‌های خیلی دورمان، به انبارکردن مواد غذایی و مایحتاج اولیه‌ی زندگی‌مان روی آورده‌ایم، تا نخواهیم هر روز بیرون برویم یا هرروز بسته‌های خرید آنلاین را دریافت کنیم.
به نوعی انعطاف‌پذیرتر شده‌ایم؛ هم در مقام انسان و هم در مقام مصرف‌کننده. برندها نیز با نگا‌ه‌کردن به رفتارهای ما خود را با ما هماهنگ می‌کنند و مدل کسب‌و‌کار و حتی رفتارهای ارتباطی‌شان را برای برآورده‌کردن نیازهای ما تغییر می‌دهند.
برای پاسخ به سوال مطرح‌شده در جمله‌های اول باید بگویم که سرعت عمل و ابهام در مدت زمان حضور این ویروس در کنار ما، یعنی اینکه ما به زندگی‌های قبلی‌مان بازنمی‌گردیم؛ دست‌کم تمام و کمال. ما انسان‌های تازه‌ای می‌شویم که زندگی‌های تازه‌ای برای خود می‌سازند و کسب‌و‌کارها هم دنیای تازه‌ای برای مشتریان جدیدشان خلق می‌کنند.
