مارادونا؛ خالق هنری به نام فوتبال (۲)

ام بی ای نیوز: سی و دو سال قبل از تولد مارادونا، «بروکوتو»، سردبیر مجله ورزشی «El Gráfico» پیشنهاد داد که مجسمه یک کودک خیابانی با نگاهی زیرکانه، مدل موی پریشان و چشمانی کنجکاو را به عنوان نماد فرهنگ فوتبال آرژانتین بسازند.مارادونا از دیدگاه افلاطونی نمونه ایده آل کودکی است که از محله ای فقیرانه برخاسته و رویای بزرگی در سر دارد. این کودک یقینا همه مهارت های هنری و ترفند های زیرکانه را دارا است. او بیش از هر بازیکن دیگری نمونه مجسم این تندیس و فرهنگ ماندگار مردم آرژانتین به شمار می رود. این توانایی ها نه فقط در دوران نوجوانی بلکه در تمام دوران حرفه ای او مشاهده می شد.همه این تصاویر نمادین از مارادونا طبع بلند و رویا پرداز او را به یادگار به تصویر می کشند. از آن جمله می توان به پرشی بالا تر از «پیتر شیلتون»، دروازه بان انگلیس، گل «دست خدا»، رقص چند دقیقه بعد او و صحنه ثبت گل قرن توسط وی در بازی برابر انگلیس اشاره کرد. این گل باعث شد تا «ویکتور هوگو مورالز» از مارادونا به عنوان «یک ستاره دنباله دار از آسمان» نام ببرد. در عکس دیگری توپ را جلوی پاهایش و حس ترس را در دل بازیکنان تیم ملی بلژیک می بینیم.این شور و هیجان عامل موفقیت و در عین حال عامل سقوط او بود. به هر حال پسری که هرگز بزرگ نشده چگونه می تواند با دنیای جدید، انتظارات، خواسته ها، پرستش و تحسین بیش از حد و وسوسه کنار بیاید. نور موفقیت چنان تابید که فقط تاریکی می توانست در پی آن رشد کند.مارادونا هرگز برای اقدامات نادرستش بهانه نیاورد، اگرچه به سزای آن ها رسید. او در سال ۲۰۰۸ خطاب به فیلمساز معروف، امیر کاستاریکا، گفت که خود را مسئول انجام همه کار های خوب و بدش می داند. البته او در همان لحظه می دانست که باید بین شخص مارادونا و مارادونای فوتبالیست تفاوت زیادی را قائل شد.میراث او مارادونا را فردی با استعداد و در عین حال آشفته و پریشان معرفی می کند. او درد و رنج زیادی را تحمل نمود. مارادونا از کودکی تا همیشه ایام در حالی تحت فشار خرد می شد که ابزار لازم برای بقا را در دسترس نداشت.درک هویت او به عنوان فوتبالیستی ایده آل از دیگری آسان تر است. مارادونا شخصیتی ایده آل را درون خود داشت، او یک ملت را شیفته خود کرد. او کاری کرد تا فوتبال از یک رشته ورزشی به هنر تبدیل شود. او نمونه ای واقعی از یک آرژانتینی به شمار می رود که در کودکی در محله ای فقیر نشین زندگی می کرد و رویایی بزرگ در سر داشت. این پیچیدگی نوعی درک جهانی را رقم می زند: درخشش فی البداهه و شیطنت آمیز افرادی بی گناه.مارادونا همیشه فوتبال را منجی خود می دانست. در سال ۲۰۰۵، در دوره ای کوتاه به عنوان یک شخصیت تلویزیونی از او سوال شد که دوست دارد بر روی سنگ قبرش چه بنویسند. پاسخ او این بود «از فوتبال متشکرم». مارادونا گفت: «این فوتبال است که بیشترین لذت و بزرگ ترین آزادی را به من می دهد. مثل این است که آسمان را با دستان خود لمس کنید. از توپ فوتبال متشکرم.»عیب ها و حرکات شیطنت آمیز او هرگز فراموش نمی شوند. یاد و خاطره مارادونا همیشه به عنوان یک انسان با شخصیتی پیچیده در دل ها و اذهان مردم جهان باقی خواهد ماند. نباید اجازه داد که خاطره بازی های پر هیجان و زیبای او از ذهن ها پاک شود. فساد در دنیای فوتبال راهی ندارد.mbanews.ir-مرضیه فروتنwww.nytimes.com