وقتی که در سال ۱۹۸۳میلادی لاگرفلد مسئولیت مدیریت هنری در شانل را پذیرفت، پستش در Chloé را ترک اما جایگاهش در Fendi را حفظ کرد. در آن زمان چالش او مدرنیزه کردن برند بدون نادیده گرفتن و بی اعتنایی نسبت به طرفداران قدیمی بود. به گزارش نیویورک تایمز، این کار معنایی به جز احیای نگاه خانه مد بدون بیرون کشیدن کل سابقه تاریخی آن از هسته برند نداشت. مشتریان وفادار و مطمئن به این تجدید نظر ها خرده گرفتند و به برخی جزئیات اعتراض کردند.
در سال ۱۹۸۵ میلادی، به هر حال، روزنامه نوشت که لاکرفلد در زمینه تبدیل تصویر شانل به عنصری در عصر مدرن موفق بود. او در راستای تغییر لباس ها، در رنگ آن ها تجدید نظر و سبک های به هم پیوسته ای را معرفی کرد که هم مناسب و هم مدرن هستند. از هه مهم تر، او جلوی دهان ناظرانی را گرفت که دائم از این موضوع شکایت می کردند که شانل روش درستی را در پیش نمی گیرد.
در دوران فعالیتش در برند، لاگرفلد مجددا با عناصر کلاسیک، اغلب اوقات به روشی غیر منتظره در دنیای مد، بازی کرد. ژاکت فاستونی تا زیر سینه، پوشیده شده با پولک و ست با شرت های مخصوص دوچرخه سواری (همراه با یک تخته موج سواری) چنان توسعه یافت که ظاهری شیک را پیدا کرد. کیف های ۲.۵۵ با دوخت لحاف مانند و یک بند از جنس زنجیر، پالت های سایه چشم بافت دار و آرایش چشک دودی را رقم زد.
شانل شاید یک خانه مد بوده که داستان های زیادی را از سر گذرانده است، اما لاگرفلد عصاره طنز و شوخی را به مجموعه های خود تزریق کرد. از جمله نمود های آن می توان به مانکن ها در پوشش لباس هاکی روی یخ و یک دوره کوتاه شلوار های مشکی تنگ بر تن مانکن های مرد اشاره کرد.
فشن شو های شانل لاگرفلد بیش از حد با کیفیت بودند. حتی شومن، مامور شد تا صحنه های عظیم و دقیقی را برای ارائه های هفته مد پاریس برند برپا و نمایشگاه “Grand Palais” را به یک ساحل، یک فرودگاه و یک رستوران تبدیل کند. در سال ۲۰۰۲، او مجموعه “Métiers d’Art” را به منظور تاکید بر روی همکاری صنعت گران با شرکای برند نمایش داد. برای این شو ها، مهمانان خود را به همه جای جهان برد، به دالاس، شانگهای، سالزبورگ (اتریش) و موزه هنر متروپولیتن درنیویورک.
بنا بر گزارش های دریافتی، طی دوران تصدی گری لاگرفلد، میزان فروش شانل به سرعت از ۴ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۷ میلادی به حدودا ۱۰ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۷ میلادی رسید. لازم به ذکر است که به این دلیل بر روی واژه “گزارش ها” تاکید می شود که این شرکت خصوصی معمولا هیچ آماری را درباره رقم درآمد های خود منتشر نمی کند. در سال ۲۰۱۷ میلادی شانل برای نخستین بار از امور مالی خود پرده برداشت.
میراث لاگرفلد
موفقیت لاگرفلد در شانل فقط به نفع برند نبود؛ این موفقیت به ائتلاف های موجود در دنیای محصولات لوکس نیز طرحی برای چگونگی بازسازی آن دسته از خانه های مد تاریخی داد که گرد و غبار روز به روز بیشتر از گذشته آن ها را فرا گرفته است. به گزارش نیویورکر، موفقیت لاگرفلد در زمینه احیای برند شانل الهام بخش بازسازی های مشابه در دیگر خانه های مد شد که از آن جمله می توان به گوچی (با استخدام تام فورد)، Dior (جان گالیانو)، Louis Vuitton (مارک جاکوبز)، Lanvin (آلبر الباز)، Balenciaga (نیکلاس قسقیر) و Burberry (کریستوفر بیلی) اشاره کرد.
اگرچه همه این برند ها در حال حاضر دیزاینر های متفاوتی را دارند (الساندرو میشل در گوچی، ریکاردو تیشی در Burberry) یا بازیکنانشان را با هم معامله کرده اند (قسقیر هم اکنون برای Louis Vuitton کار می کند)، آن ها هنوز بزرگ ترین برند های این صنعت هستند. اثر جادویی آدرنالینی که لاگرفلد به کسب و کار مد تزریق کرده، امروز همچنان باقی مانده است.
در شرایطی که کیف های معروف شانل با بند های زنجیره را هنوز در فروشگاه های این برند می توان یافت، لاگرفلد راه هایی را برای تفسیر مجدد فصل دیزاین پس از فصل پیشین پیدا کرد.
با این حال، رویکرد لاگرفلد برای بازسازی یک خانه مد معروف با بسیاری از دیزاینر هایی فرق دارد که ردپای او را دنبال می کنند. دیگران به طور اساسی کتاب های استراتژی خود را توسعه دادند – میشل حساسیت ظریف گوچی را گرفت و برد که تا آن زمان رشد کمی داشت و به بازسازی برند به عنوان یک فریاد عجیب و کمال گرایانه پرداخت؛ مجموعه های اولیه تیشی در Burberry پیش از این بسیار جذاب تر از مجموعه های دیزاینر سابق یعنی بیلی بود که تجسم فرهنگ زندگی لوکس بریتانیایی را پذیرفت. لاگرفلد، برعکس، ظاهر به شدت مشمول شانل را حفظ کرد.
